خدا مرا به دنیایی آورده ای که جز زیبایی ومحبتت چیزی نمی بینم . از نیست آمده ام دنیایی نداشتم اصلا وجود

نداشتم به من وجود بخشیدی تا باشم دنیایت رو ببینم  از نعمت هایت خود را سیراب سازم نعمت هایی که حدی

برای آنها نیست .فقط می دانم که اگروجودم رااحساس نکنم اسیر دنیایت خواهم گشت و سعی خواهم کرد به

خواسته هایم برسم وتنها خواسته ام خوشبختی ست غافل از اینکه خوشبختی در این دنیا وجود ندارد چراکه هیچ

چیز ماندگار نیست !

دریاچه هایت خشک می شود جنگل هایت از بین می رود رودخانه هایت بی آب می شودو گاهی سیل به پا می

کنند وهزاران نفر را در کام خود فرو می برنند!! کوه هایت گاهی می غرد وگرد وخاکشان بلای طبیعت می شود

بیابان هایت گسترده می شود زلزله هایت ترس بر اندام هر جنبنده ای سایه می افکند و گاهی دریاهایت طوفان

به پا می کنند و هر آن چه  بر روی خود دارند ازبین می برنند. بادهایت درختان را در هم می شکند و خانه

چوبی را که مادری برای فرزندش پناهگاه ساخته است ویران می سازد همه وهمه را می نگرم از خود می پرسم

چرا گاهی آسمانت با زمین قهر می کند؟ و زمین ات با مخلوقاتت؟

آیا اینها همه پاداش ناسپاسی هاست؟! با این همه اوصاف من چگونه می توانم به دنبال خوشبختی باشم ؟

خوشبختی آرزوی ایست که در ذهنم جایی برای خود برپا کرده است جایی که در آن هر خواسته را بدون تلاش

وکوشش به نهایت برسانم...